عبهر

گفتم که بر من آید دردا که رایگان بیماری دو چشم تو بر عبهر اوفتاد

عبهر ز آفتاب شگفته شود و لیک در طبع من شگفته شد از، عبهر آفتاب

چو در مجلس آیم شراب است و نقل چو در گلشن آیم بود عبهر او

قبلهٔ نُه چرخ به کویت در است عبهر شش روزه به مویت در است

چو مادر مر مرا رح زی سفر دید کلاب افشاند از آن دو تازه عبهر

بیهوش‌ گشت عبهر فتانش زاشکش‌ به رخ گلاب همی برزد

تا لحظه‌ایست، تا که دمیدست نوگلی تا ساعتی است، تا که شکفته‌است عبهری

باد بفشاند همی بر سنبل و عبهر عبیر ابر بفروزد همی بر لاله و گلنار نار

از هر آن خاری که بروی جسته از خلقت نسیم در زمان زامداد لطفت شاخ عبهر خاسته

نگر! قد و جمال یار فایز گل این جا سرو این جا عبهر این جاست