عبس

فی المثل گر جان شیرین خواهد از تو سائلی هرگز اندر چهره شیرین تو ناید عبس

فی الجمله رخ تو آفتی صعبست هرکس که ندید روی تو رستست

روح قدسی بترک لفظ تو کرد همچو عبسی بترک روح اقطار

کجا مقاتله برخاست عبس و ذبیان را بهمت هرم و حارث ستوده سیر

آن شه والنجم و سلطان عبس لب گزید آن سرد دم را گفت بس

تویی درخت معالی به باغ ملک درون همه بدایع دنیا و دین ترا شعبست

دیگر نوشته بودید زود بیا که اگر زود بیائی دیر است. جوابی در این باب جز شعر عنتره عبسی ندارم.

«بنو مطیر من عبس» و «بنو عاموه» و از «بنو الآهدل» می‌توان نام برد.

قال الزهری: و کانت ردّة اهل الیمن بعد رسول اللَّه من اجل تلک القصة یعنی عبد اللَّه الاسود العبسی المتنبی الّذی قتله فیروز الرّجل الصالح صاحب رسول اللَّه (ص) دخل علیه فاخذ برأسه فکسر عنقه، فلمّا خطبها رسول اللَّه علی زید قالت یا رسول اللَّه أ تخطبنی علی مولی و انا ایّم قریش و بنت عمّتک؟ فقال رسول اللَّه: «انا ارضاه لک»

که رعیت دین شه دارند و بس این چنین فرمود سلطان عبس

اینست بندگی که بود خاصه بهر حق نه طاعتی که بهر وصول کواعبست