عامر

بود عامر ملک سلطان عالم چو آن هادم دار فرعون و هامان

ابوالحسن محمد بن یوسف عامری (به عربی: أبو الحسن محمد ابن یوسف العامری) فیلسوف، منطق دان و دانشمند معروف در سده چهارم هجری بود. ابوالحسن عامری از جمله مهم‌ترین فیلسوفانی است که در فاصله زمانی میان فارابی و ابن‌سینا می‌زیسته‌است.

سخن آنچه بایست با وی بگفت بدو گفت عامر سپس در نهفت

قیس عامری عمری سر به کوه و صحرا زد تا که سرّی از عشق لیلی آشکارا کرد

اسکندر عامری‌پور در ۱۶ خرداد ۱۳۶۵ در شهر کال‌ور سیتی در شهرستان لس‌آنجلس ایالت کالیفرنیا درگذشت.

در روایات مربوط به نخستین دوره فتوحات اسلامی، از برمک و نوبهار اسمی آورده نشده‌است. در دورهٔ خلافت علی بن ابی‌طالب و در سال ۴۲هجری قمری، بلخ جزو شهرهایی بود که بر ضد مسلمانان شورش کرده بود؛ تا اینکه معاویه حکومت خراسان را به عبدالله بن عامر بن کریز سپرد. در زمان وی بود که نوبهار تسخیر و ویران شد.

عبدالله مؤمنی (دانشگاه تربیت معلم)، مهدی امینی‌زاده (دانشگاه شهید رجایی)، رضا عامری‌نسب (دانشگاه شیراز و علوم پزشکی)، سعید رضوی فقیه (دانشگاه تربیت مدرس)

معنی دیگر گفته‌اند قراءت ابن عامر را که: هر یک چندی میگویند اینان که: کار محمّد و دولت او تباه و ناچیز و نیست گشت. هر گه که تأخّری افتادی در وحی یا قوّت دشمن بودی در جنگ، گفتندی: «درست»، یعنی انمحت و بطلت. «درّست» در شواذّ خوانده‌اند، یعنی که: ایشان گویند محمّد را این درس کرده‌اند و برو خوانده‌اند، یعنی مردمان درو آموخته‌اند، چنان که گفت: «وَ أَعانَهُ عَلَیْهِ قَوْمٌ آخَرُونَ».

تا جهان باشد بود معمور بیت ملک و دین زانکه بیت ملک و دین را دولت او عامرست

رسیدند بر لشگر نابکار که از مرگ عامر بدندی فکار

نه اندر قرن هر که بد شد اویس نه هر عامری را توان گفت قیس

سر عامر بد کنش را فکند چو گویی مر او را به سم سمند

چو عامر که بد عم مرد پلید سخن های پور برادر شنید

عامری در سال ۱۱۸۰ق/ ۱۷۶۶م در شیراز درگذشت و در بقعهٔ شاهچراغ دفن شد؛ ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:

و قرأ ابن عامر: و کلّ بالرفع ای کل وعد اللَّه الحسنی وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ. فیثبت کلا علی ما یستحقه.

دوره بیست و دوم امیر حسین عامری