عاطفت

از میکده همین که برونت می کنند ممنون عاطفت شو و محض عطا شناس

سحاب وار دهد فیض عاطفت بادا همیشه سایه او بر جهانیان ممدود

ای آفتاب عاطفت ای آسمان محل وی هم ز آفتاب و هم از آسمانت عار

هیچکس را دوست خواندی تا بفرط عاطفت دوستان راازحسد، خوش خوش براودشمن نکرد

بقایِ خداوند منتهایِ اعمار باد. من بنده از فلان ناحیت می‌آیم. آوازِ نوبتِ جهانداری و آوازهٔ مکارم و معالیِ تو شنیدم بر مطیّهٔ شوق سوار شدم و زمامِ صبر از دست رفته اینجا تاختم و از مکارهِ ایام بدین آستانهٔ دولت پناهیدم ع، ور عشقِ تو نیستی، من اینجا کیمی ؟ اگر ملک سایهٔ عاطفت بر کارِ من افکند و عطفی از دامنِ اقبال بدست من دهد، چون سایه ملازمِ این آستانه خواهم بود، مگر چون دیگر بندگان ذرّه‌وار بشعاعِ آفتابِ نظرش با دید آیم و بخدمتهایِ پسندیده روزگارِ خود را ذخیرهٔ گذارم؛ اگر قبول بدان پیوندد ،

تا مگر عاطفت خواجهٔ اعظم‌ گردد مر مرا یمن یمینش سبب یسر یسار

به گراید رایت رایش بسوی عاطفت زین سبب را خان و خوان خانه بر اخوان بماند

ای خطا بخش بلطف و بکرم عذر پذیر نظر عاطفت از بنده ی خود باز مگیر

کی بفشاردی مرا دست غمی و غصه‌ای گر تو مرا به عاطفت در بر خود فشاریی

زان فرستادیمت اینجا تا ز روی عاطفت عافیت را همچو استادان درآموزی شفا