عاشق پیشه

ما نظربازیم و عاشق پیشه گو مفتی بدان نیست زاهد از ریا و عاشق از بهتان خلاص

چرا معشوق عاشق پیشه من در دل شبها به گرد خود نمی گردد، به پای خود نمی افتد

من پیر عاشق پیشه ام جور جوانان خوش کشم کانکس که نیکو روی شد کی نیکی خویش بود

آقا نجفعلی نام دارد. برادر کهتر منظور است. در عنفوان جوانی و مشهور به افسانه خوانی. در حضرت فرمانفرمای ملک فارس ملازم است و به دریافت مرتبهٔ اعلی جازم است. به صحبت اهل کمالش میل و اغلب با این طایفه معاشرت می‌کند. مردی است عاشق پیشه و جوانی نیکو اندیشه. مدتهاست که با فقیر انیس و جلیس است. گاهی فکر شعری می‌نماید. از فنون شعر بیشتر غزل می‌سراید. این ابیات از غزلیات او نوشته شد:

من و مجنون دو هم سیر پریشیم دو عاشق پیشه فرخنده کیشیم

مشت گل باشد دل بی عشق زاهد در بغل دل اگر می بایدت بی درد ! عاشق پیشه کن

نه مرا حسنی که عاشق پیشه گان در قفایم اوفتند از هر کنار

پیر عاشق پیشه ام، به کاین مصلای مرا خدمتی را زیر پای شاهد رعنا کشند

مرد عاشق پیشه فارغ نیست ازسودای دوست زانکه مردان خدا را عشق تا حق رهبر است

تلخی عالم مرا صائب شراب تلخ بود گر درین وحشت سرا می بود عاشق پیشه ای