عاریتی

هر که را با جمال و بدنیتی است وان که حسنش جمالِ عاریتی است

گرچه همرنگ مهست و دولتیست اندر ابر آن نور مه عاریتیست

شاد گشتم، ولی افسوس غمش خوردم، از آنک شادیم عاریتی و غم من جانی بود

ای دل لباس عاریتی از جهان مخواه بر دوش، بار منت هفت آسمان مخواه

هان جهد کن و کسوت جان گیر زجانان کاین جامه جسمت بجز از عاریتی نیست

چو این سراچه ی خاکی مقام عاریتیست بعاریت نتوان گشت از این صفت مغرور

مه را فروغ عاریتی ناپدید گشت وقت طلوع کوکبه آفتاب شد

کس بود آنکه در آنوقت بنزد تو رسد بمثل عاریتی داشت بسر بر دستار

من نی کجم نه راست مرا هر صفت که هست عاریتیست وان به حقیقت همه تو راست

نزد برنا و پیر عاریتی است مرگ در حق هر دو یکسانست