عاری

از رنگ و بوی عاریه دامن کشیده ایم چون عنبرست از نفس خود بهار ما

تو بودی و ز تویی ذاتت مبرا ز کثرت عاری از وحدت معرا

اگر چه مظهر نیک و بد زمانه منم ولی حقیقتم از خیر و شر بود عاری

هرچه دارد زمانه عاریت است حق خود خواستیم و وام رسید

چه آن رین از فساد اعتقاد است ولیکن غین عاری زین فساد است

چون میگذرد کار چه آسان و چه سخت وین یکدم عاریت چه ادبار و چه بخت

هست را کی نیستی تاری شود چیزی از خود چون شود عاری شود

خرمی مژده تشریف عاری را بود همچو پیر کلبه احزان بوصف پیرهن

لباس دولت خصم تو باد عاریتی چو جامه شتر عید و لبس چشم آزو

جای خود را گرم کردن در سرای عاریت عکس را در خانه آیینه منزل کردن است