عارف

عشق و معشوقست و عاشق عین هم در یقین عارفان پندار نیست

بعد آن دونان که دانی دولت دیدار شاه عارفان را بود چون دیدار، ورد از بعد برد

گر به نفس خویشتن عارف شوی زین معیت آن زمان واقف شوی

یکی دیدست و اللّه و جلالست زبان عارفان زو گنگ و لالست

عاشقانه گرفتمش به کنار عارفانه لبش ببوسیدم

ز راه کشف عارف مطلع گشت حجاب از چشم قلبش مرتفع گشت

وَ الْبَیْتِ الْمَعْمُورِ اشارة الی قلوب العارفین المعمورة بالمعرفة و المحبة.

مزین کن بحکمت جان خود را که تا عارف شوی هر نیک و بد را

گوشه برقع فتاد از طرف رخ آن ماه را کشف شد نور تجلی عارف آگاه را

شود خود عبد عارف بر فصاحت که از حق است این لطف و ملاحت