طیف

زان گلشن لطیف به گلخن فتاده‌ای با اهل گولخن به مواسا چگونه‌ای

تا بود رخسار یار از نور چون نار لطیف رنگ‌ آب نار دارد اشک من در عشق‌ یار

جز ز تأثیر لعل و کام تو نیست که کلامم لطیف و شیرین است

بنای کفر قیام بنده باشد بر مراد نفس خود؛ از آن‌چه نفس را با لطیفهٔ اسلام مقارنت نیست، لامحاله پیوسته به اعراض کوشد و مُعرض، منکر بود و منکر، بیگانه.

از نور لطیف او است جان می‌بیند آن دود به گرد او منم میدانم

هله آنها که بر شما آتش همچو گل شد لطیف و تازه و خوش

لطیفه‌ایست درین آیت سخت نیکو، گنه‌کاران این امت را، یعنی فردا در آن عرصه عظمی و انجمن کبری (!) که مطیعان بثواب اعمال خویش رسند، امید است که عاصیان مؤمنانرا نیز از رحمت و مغفرت خویش محروم نکنند.

چون دیدن رخسار لطیف تو محال است از دیده برآید به چه امید نگاهم؟

نگار من به لطیفی بسان پاک هواست مرا بدو چو خرد را بجان پاک هواست

سر: (به شد حرف ر) لطیفه‌ایست که در قلب به ودیعه نهاده شده مانند روح و آن محل مشاهده‌است.

کردی نثار جان اسیری ز عین لطیف هر در و گوهری که بدریای جود بود