طیبت

طیبتی کردم ، این معاذ الله ! تا ازین وحشتی نیفزاید

از نعمت تو شمسهٔ نرگس شده زرین وز طیبت تو گنبد گل شاخهٔ شمشاد

هزل و طیبت طینت افسرده را آرد به وجد آنچنان کز تلخ می خوش خوش به وجد آید حزین

به طیبت کردن ار شمعی فروزی از آن طیبت چو شمعی هم تو سوزی

ور کنون طیبتی کند گه گه نیست او را سخن معاذالله

طینتش بر وفای دین مجبول طیبتش در صفای دل مشغول

اینها تمام طیبت محضست اگرچه نیست طیبت ز بندگان به ملوک ای ملک حسن

شنیدم که از پارسایان یکی به طیبت بخندید با کودکی

خراج اگر نگزارد کسی به طیبت نفس به قهر از او بستانند و مزد سرهنگی

ملک بر سبیل طیبت گفت: