طپانچه

ز بس طپانچه که هر شب بروی برزدمی بزور بودی بر روی من هزار نشان

طپانچه بر اعضای خود می‌زنی تبر خیره بر پای خود می‌زنی

وز طپانچه بدش ارغوانی عذار گریه طوفان نوح ناله صوت هزار

به ضرب طپانچه تو را آن ز کف نگردد جدا چون جلاجل ز دف

زنم چندان طپانچه بر سر و روی که یارب یاربی خیزد ز هر موی

ور بخشمش طپانچه بزند بشکندش از نهیب هفت اندام

گفتی ‌کسوف یافت مگر خورشید از بس‌ طپانچه بر مه انور زد

اگر بنفشه نسازد رخ از طپانچه کبود مدام خون زد و چشمش بروی مژگان باد

بر رخ دف چند طپانچه بزن دم ده آن نای سگالنده را

مهی که زینت حسنست گرمی خویش طپانچه بر رخ خورشید می‌زند رویش