طنب

حال درویشی چه می پرسی که گردد بینوا همچو طنبور افکند گر کاسه چوبین را ز دست

زاد فی الطنبور اخری نغمه یعنی ز نو مردم تبریز لحنی ساختند اندر رباب

هزار بار ازین همرهان گسستم و باز فلک نهشت جدا همچو تار طنبورم

لحن چنگ و نوازش بر بط نالهٔ نای و نغمهٔ طنبور

مطرب این مجلس امشب راه دل‌ها می‌زند چنگ بر طنبور و ناخن بر دل ما می‌زند

سیاستش به غضب چهره چون برافروزد گره شود نفس نغمه در رگ طنبور

ای عشق، عجایب ها در وصف تو می دانم هم نایی و هم نایی، طنبوری و طنبوری

ز هر سوتی نواش، ارغنون و چگ و نی آید ز هرکویی صدای بربط و طنبور و تار آید

خاک گردید و نشد چهره اش از می گلفام طالع جام من و کاسه طنبور یکی است

هر سر که در او زمزمهٔ عشق نباشد امید که چون کاسهٔ طنبور شود خشک