طلیعه

امروز شد صحیفهٔ اقبال پر نگار و امروز شد طلیعهٔ اسلام کامگار

بجز طلیعه کشور گشای صبح به عهدت زمانه را به شبیخون کسی نیامده بر سر

زروی گفت : وقتی دیبافروشی ببازار رفت، مردی مرغی می‌فروخت ، ازو پرسید که این چه مرغست و بچه‌کار آید ؟گفت : این زغنیست که هرچ در خانه بیند با کدخدای بگوید. دیبافروش زنی داشت که از دیباچهٔ رخسارش نقش بندِ چین نسخهٔ زیبائی بردی و صورتگرِ خامه مثلِ او در هیچ کارنامه ننگاشتی و چنانک محصناتِ نابکار را باشد ، پیوسته برجم الظّنِّ شوهر سرزده بودی. دیبافروش چون بشنید که زغن آن خاصّیّت دارد ، در خریدن او رغبتش صادق شد، اندیشه کرد که من او را بر احوالِ خانه گمارم و زن را باشرافِ او تخویف کنم تا در غیبتِ من خود را نگاه دارد و از رقبتِ مرغ برحذر باشد و مرا در جزایِ افعال او چیزی نباید کرد که موجب رسوائی و هتکِ پردهٔ حرمت باشد. مرغرا بخرید و بخانه برد و زن را گفت: این مرغ را نیکو مراعات کن و عزیزدار که این مرغیست بحدس و دانائی از همه مرغان ممیّز. اگرچ چون کبوتر نامه‌بر نیست. امّا نامها سربسته خواند و از ماه نمّام‌تر و از مشک غمازترست. طلیعهٔ غواربِ غیبست، جاسوسِ شوارق نظرست.

شه سنان کش گیتی گشای انجم را پدید شد ز کمین گه طلیعه ی لشکر

سپاه حق را چون دولت تو تعبیه کرد کمین گشاد ز هر جانبی طلیعه داد

نی‌نی سخن‌ست و بارگاهش کونین طلیعه سپاهش

آفتاب صدق رایت از شعاع نور خویش بر فلک کمتر طلیعه صبح صادق ساخته

مسکین آدمی بیچاره که او را گذر بر لشکر لطف و مهر آمد، نداند که طلیعه لشکر لطف او را دربرگیرد بناز، یا مقدمه لشکر عدل او را بپای فرو گیرد، زار و خوار.

مگر ز درد دلم بسته شد رهش ورنی طلیعه ی نفس صبح کامرانی کو