طلل

امرؤ القیس و لبید و اخطل و اعشی قیس برطللها نوحه کردندی و بر رسم بلی

این بس که به خانه ات نشینم ربع و طللش ز دور بینیم

همیشه تا که عرب را بپاید اندر شعر صفات یار و دیار و حدیث رسم و طلل

کز عمل زاییده‌اند و از علل هر یکی را صورت و نطق و طلل

نه هر طللی نشانه تیر بود، نه هر بازی سزای نخجیر بود.

فردوس شد امروز جهانی که ازین پیش در چشم همه کس چو رسوم و طلل آمد

سخت بی آب و خرابست سواد طللم مشکلم حلّ کن آخر که محلّ نظرم

نی بر دمنش ترانه گوید نی با طللش فسانه گوید

«‌للکط‌» « کطلل‌» آن شش دیگر کرده بونصر در نصاب املا*

و سلیمان جن را فرمود تا از بهر بلقیس در زمین یمن قصرهای عالی ساختند و استوار قلعه‌های سلحین و مینون و غمدان، امروز آن بناها و قصرها همه خرابند جز رسم و طلل آن بر جای نیست اینست که ربّ العالمین میگوید در سوره هود: وَ حَصِیدٌ.