طفیلی

اگر بحر و بر است اگر کوه و دشت طفیلی او جمله مخلوق گشت

باز گفتند ای امین کردگار ای طفیلی از وجودت روزگار

طمع داند به خون خود وفا را طفیلی نام بنهد آشنا را

سودای تو نگنجد اندر دلی که جان است در خانهٔ طفیلی مهمان چه کار دارد؟

بود به سینه پر داغ عاشقان، مرهم طفیلیی که کند تنگ، جای مهمان را

با خسروت شمار وصال است هر شبی یک شب هم از طفیلی خسرو شمر مرا

دردنوشان غمت را چو شود مجلس گرم خویشتن را به طفیلی به میان اندازم

ز جوش بوالهوس گرد دلت عاشق نمی گردد طفیلی جمع شد چندان که جای میهمان گم شد

و گفت: شکر نعمت آنست که خود را طفیلی بینی.

مهمان طفیلی کریمم پروردهٔ نعمت قدیمم