طبل

ای زلف یار من از بس معنبری یک توده نافه‌ای یک طبله عنبری

بدایه گفت بی نوری تو امشب چوبانگ طبل از دوری تو امشب

کرای حجره و اصطبل خواهند که از ما بعد و از ما قبل خواهند

بر غم دشمن او باشد آنکه در صف هیجا ز طبل و کوس ندا آیدش بگوش که دم دم

او می‌گفت: «این زمین... بر هیچ چیز تکیه نکرده، بلکه به علّت فاصله یکسان از همهٔ چیزهای دیگر، سر جای خود ثابت ایستاده... و شکل آن مانند طبل [استوانه] است. ما روی یک سطح هموار آن راه می‌رویم، در حالی که سطح هموار دیگری در طرف مقابل قرار دارد.»

چه نکهتست مگر بر گذار باد بهار گشوده اند سر طبله های عطّاران

سر تهی چون طبل پر باد غرور بر کشیده تا به علیین لوا

بلی مه زند طبل زیر گلیم چو خورشید تابان شود در غطا

به یاد روایت فوق، مراسمی تحت عناوینی چون چاق‌چاقو یا چق‌چقه‌زنی در برخی مناطق ایران همچون سامان و نایین برگزار می‌شود. اجرای مراسم به این‌شکل است که نوحه خوانده‌می‌شود و عزاداران دو تکه سنگ یا چوب را بر اساس ریتم نوحه (مثلا پنج ضرب، چهار ضرب، سه ضرب و دوضرب تند و کند) به هم می‌کوبند. گاهی طبل و سنج و نی هم با این نوا همراهی می‌کند. این مراسم در شهر سامان فقط هنگام شب عاشورا اجرا می‌شود.

خاک کسی که زلف پریشان دهد به باد مشک ختن به طبلهٔ عطّار بشکند

از فیلم‌ها یا برنامه‌های تلویزیونی که وی در آن نقش داشته است می‌توان به آلیس در سرزمین عجایب، مشکل دشوار، دیوید کاپرفیلد، داستان دو شهر، طبل‌ها با چرخش پا و زنان کوچک اشاره کرد.

هر چند برون بود ز امکان در زیر گلیم طبل پنهان

شاهان چو سلام تو با طبل و علم گویند در زیر زبان گوید بیمار سلام علیک

در زمان شاه تهماسب یکم بیشتر مقامات درباری و کشوری و لشکری در اختیار طایفه استاجلو بود و هنگام مرگ شاه تهماسب، هشت تن از بزرگان آن طایفه به اصطلاح زمان صاحب طبل و عَـلَـم، یعنی فرمانده سپاهی مخصوص به خویش بودند و حکومت بیشتر ولایات بزرگ ایران در دست ایشان بود.