طبطاب

شب ز انده تو همی نیاید خوابم بر جامه ز غم چو گوی در طبطابم

به بانگ نخستین از آن خواب خوش بجستیم چون گو ز طبطاب‌ها

سرگشته چه گویم که سر و پای ندارم خسته به گه خرط و شکسته گه طبطاب

ز هیبت تو دل دشمن تو اندر بر چنان طپد که طپد گوی گرد بر طبطاب

عقل را سودای شاهی بود بر سر ناگهان کوس عشقت شهربند عقل در طبطاب داشت

طبطاب ذقن به سولجان زلف جنگی همه سولجان و طبطاب

خلق پیش وی از طریق صواب مانده حیران چو گوی در طبطاب

زین وعدۀ دراز که در پیش می نهد هر دم دلم ز جای چو طبطاب می رود

میان میدان سرهای شیر مردان را تپان و غلتان بینی، چو گوی در طبطاب

ز شرم گوی زنخدانت بر سپهر کبود طپان شدند کواکب چو گوی در طبطاب