طاوسی

پر خود می‌کند طاوسی به دشت یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت

ز لب آهی که با لخت دل خونبار برخیزد چه طاوسی است رنگین جلوه کز گلزار برخیزد

گهی در خزم غنچه‌ای را به کاخ گهی بر پرم طاوسی را به شاخ

جبرئیل را وقت خوش گشت، پرهای طاوسی فروگشاد، گفت: اگر قصوری هست در دیده ماست، امّا ترا عشق بر کمالست، بحقّ اتّخذک خلیلا.

مار یا طاوس باش ار نیستی شیطان چه سود سینه طاوسی و دندان ماری داشتن

سر زلف سمن سای تو طاوسی است پنداری که پایه بسته می دارند در صحن گلستانش

تو چو طاوسی بدین ره در خرام کاندرین ره کم نیایی از مگس

بست بر فتراک موری طاوسین داد اهل سر خود را یاوسین

صدقِ او در فضای قدّوسی بازگشته چو بالِ طاوسی

عماری از بر ترکی تو گفتی که طاوسی‌ست بر پشت حواصل