طامع

گر در آمیزد تو گویی طامعست ورنی گویی در تکبر مولعست

مرا محبت آن نسخه کرده طامع وسایل وگرنه شکر که هستم ز خاندان گرامی

تشنه چون قانع بود دیرش به پای آرد بحار باز چون طامع بود زودش به دست آرد سراب

چو قاصد که محروم ماند ز مقصد چو طامع که مأیوس ماند ز مطمع

گنجینه ایست ظاهر و گنجی است باطنش سید به جان و دل به چنین گنج طامعست

سر ز حکمش نتواند که کشد پیر سپهر زانک طامع سر تسلیم ز مطمع نکشد

زپیری حرص دنیا نفس طامع را دو بالا شد گدا را کاسه در یوزه از کوری مثنی شد

اینست عیب من که نه دورو نه مفسدم وینست جرم من که نه خائن نه طامعم

سزای مرد طامع بس ز دوران پشت پا خوردن گزیدن پشت دست یاس آنگاه از پشیمانی

هرکه او قانعست بار خداست وآنکه او طامعست دانکه گداست