طاقیه

دستار نیز گفت که از طاقیه جدا ( هرگه که می‌شویم پراکنده‌خاطریم)

بترک طاقیه گفتم که برگ گل ماند خیال گفت نگفتی سخن باندازه

قلمی فوطه و کرباس و ندافی و قدک یقلق و طاقیه و موزه و کفش و دستار

چون سخن مولانا بدین جا رسید دست بر سر برد که کلاه خود را کج نهاده به شاه بنماید. کج کردن طاقیه و صیحه زدن و جان دادن وی مقارن بود و کان ذلک فی سنهٔ عشرین بعد الالف. این بیت و قطعه از اونوشته شد:

که داده غاشیه بر دوش آصف و یحیی ربوده طاقیه از فرق اردشیر و قباد

هزار سلسله ی بافته بمذهب عشاق نه همچو طاقیه ی پرده و کلاله ی خوشبوست