طاغی

منافقی که رتو طاغیست چون زنبور چو کرم پیله قزا کند خودشو کفنش

و گفت: هرکه گرسنگی کشید شیطان گرد او نگردد بفرمان خدای چون سیر بخوردید، طلب از حد در گذرید و طاغی شوید.

طاغیان و عاصیان را سر بسر کردی مطیع ملحدان و گمرهانرا جمله بر کردی بدار

روزی دو، باغِ طاغیان گر سبز بینی، غم مخور چون اصل‌های بیخ‌شان از راهِ پنهان بشکنم

همواره گرد شمس بگردند این نجوم چونانکه گرد قلعه طاغی سواره‌ها

جوقی ازین زرد گوش گاه غضب سرخ چشم هر یک طاغی و دیو رهبر طغیان او

آلبر کامو وی را شاعری طاغی می‌نامد، که حتی بر خودش طغیان کرد و به خودکشی معنوی دست زد.

کان سپهداران یونانی بر او طاغی شدند بسکه بودند از سفر خسته ز جنگ اندر عذاب

لطف تو گر بطاغی و بریاغی کوشد کند تسلی و تسکین را

طاقی ز ملکداران باقی بمان بملک وز تیغ جان طاغی و یاغی ز تن برآر

آن گه در آمدند گرد لشکر متمرّدان، همه را کشتند، مگر نه تن که از سر تیغ حیدر بجستند. هر کجا در اطراف عالم متمرّدی، طاغیی، باغیی، کافری، منافقی مبتدعی بماندست همه از اصل آن نه تن خاستست، تا ترا معلوم گردد که تأثیر دل بنده مؤمن پیش از تأثیر فلک است در آسمان. آنچه در آسمان و زمین یابی، در خود یابی، و آنچه در بهشت و دوزخ یابی در خود یابی، و آنچه در خود یابی، نه در آسمان یابی و نه در زمین، نه در بهشت و نه در دوزخ.