ضیا

از تجلی جمال روی دوست جمله عالم غرق نورند و ضیا

فکر زلفش تا نبیند همچو مشک افسردگی چون ضیا در پرده‌های چشم تر پیچیده‌ام

خورشید شرع و چشم و چراغ و ضیاء دین میر و امام امت، سیف المناظرین

اگر آسمانم عروجی ندارم اگر آفتابم همان بی‌ضیایم

بیاو وجام عقارم بده که تا بودم نه با عقار تعلق گرفته ام نه ضیاع

آنها که جهان را به چراغی که خداوند بفروختش اندر شب دین روی ضیااند

دل از نور خرد کردم ضیا گیر خرد را بر عیار دل زدم من

در ظل آفتاب نوال تو خشک و تر آری دهد ضیاء بخشک و تر آفتاب

بنگر آفتاب را تا به گلو در آتشی تا که ز روی او شود روی زمین پر از ضیا

از ضیا دیدنش بر دشمن ضیا گردد ظلم از ظلم رفتنش بر ملکت ظلم گردد ضیا