ضمار

هر آنک مالک دینار گشته معذورست که هست ادهم بختش رمیده از مضمار

مرا چه حدّ که به وصف تو خود سخن رانم که پای عقل بود لنگ اندر این مضمار

تنگ شد در فراخنای جهان خامهٔ من، ز تنگ مضماری

بگاه پویه که یکران سمند پویانت کند فضای ازل تا ابد بکی مضمار

وَ مِنَ النَّاسِ وَ الدَّوَابِّ وَ الْأَنْعامِ مُخْتَلِفٌ أَلْوانُهُ فیه اضمار و تقدیره: ما هو مختلف الوانه، کَذلِکَ یعنی و من هذه الاشیاء جنس مختلف الوانه کاختلاف الثمرات و تمّ الکلام عند قوله: «کذلک» ثمّ ابتدأ فقال: إِنَّما یَخْشَی اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ قال ابن عباس: معناه انّما یخافنی من خلقی من علم جبروتی و عزّتی و سلطانی‌

تاخت اندر صحن جانها شهسوار حسن او جلوه ها میکرد در میدان که این مضمار ماست

تشبه الاضمار

خاطرم گاهی نظر می باخت با رخسار این فکرتم گاهی فرس می تاخت در مضمار آن