ضرور

اگر ضرورت ازین سان نگیردم دامن چگونه دل دهدم کز در تو درگذرم

نماز بر خم محراب آسمان چه ضرور هلال ابروی دلدار قبله‌گاهت بس

ولی گر ضرورت بود پای‌بند نگه دار خود را نکو از گزند

گزک ضرور نباشد شراب غفلت را دلت بر آتش حرص اینقدر کباب چراست؟

علم دارد طرق گوناگون مرو از حد ضرورت بیرون

در وعده ی وصلی که دهد، صبر ضرور است یک غنچه درین باغ به صد سال گشاید!

ضرور شد پی روزی شدن چه دانستم کزین کران جهان تا بدان کران بدوم

بقدر ضرورت ز دنیا بگیر مکن بار بر خود گران و ملنگ

گفت او هم از ضرورت کای اسد از چو من لاغر شکارت چه رسد

ضرورت را بریدم زوکه تا در عرصهٔ محشر بپیوندم ابا پیغمبر و آل میامینش