ضرط

وگر آن فسوه ضرطه‌ای گردید انقلابی شود پدید از آن

سرفه‌کنان دمبدم ضرطه زنان پی ز پی سرفه‌به‌اخلاط جفت‌ضرطه‌به‌غایط عجین

آنکه دایم از نفیر ضرط رندان بربروت چاشنی زد بر سبیل و پوز چخماقی منم

کمتر از یک فسوه بود بادش از صد ضرطه بیش رفت و پنداری ورم بیرون شد از اعضای یزد

چون معشوق بر مکامن حروف وقوف یافت که امشب زحمت ها زایل و سعادت ها حاصل است، با خود گفت: «الدهر فرص و الا فغصص». در حال به قدم اشتیاق، روی به وثاق معشوق نهاد و آن شب هر دو به شادی و خرمی بر بساط نشاط بودند و از بدو رواح تا ظهور صباح در تجرع اقداح افراح بگذاشتند و طوطی همه شب از شبکات قفس بیرون می نگریست و آن احوال مطالعه می کرد و بر صحیفه ورق دل می نگاشت و می گفت: «العیر یضرط و المکواه فی النار».

پیش چنان سرفه‌یی رعد شده شرمسار نزد چنین ضرطه‌یی کوس شده شرمگین

سرفهٔ بالا خشن ضرطهٔ سفلی عفن جان به تنفر از آن دل به تحیر ازین