ضرس

چو جولان کند هست کوه روان چو گنبد زند گنبد اخضرست

ملازمِ تو وجودم نه حاضرست و نه غایب مصاحبِ تو دلم در مراحل است و منازل

چو ماه همره من شد سفر مرا حضرست به زیر سایه او می‌روم نشیب و فراز

ماه بزم افروز عالم سوز من چون حاضرست پیش شمع عارضش پروانه می باشد شدن

در محله رودبند در شمال غربی شهر دزفول و در ارتفاعی مشرف به رودخانه، بقعه پیر رودبند قرار دارد. گنبد این بنا مضرس ودارای ۲۰ سط است که این سبک معماری متعلق به خوزستان و بوشهر می‌باشد. تاریخ ساخت این بنا به دوره تیموریان (۷۷۱–۸۴۵ هجری قمری) تعلق دارد ولی مرمت آن مربوط به روزگار شاه عباس صفوی و به سال ۱۰۳۰ هجری قمری است. بنای این بقعه را به زمان گورکانیان و به دستور امیرتیمور گورکانی نسبت داده‌اند و در زمان شاه عباس اقدام به مرمت آن شده. بقعه رودبند در تپه‌ای به ارتفاع ۲۲ متر قرار گرفته‌است ودارای گنبد سفید مخروطی به ارتفاع ۱۸ متر می‌باشد.

مرا هرچند با خال و خطت جان در میان باشد خطت خضرست و نوشد چشمه آب بقا از من

مگر پیروزه ی خط تو خضرست که لعلت عین آب زندگانیست

محب تست اگر حاضرست اگر غایب غلام تست اگر مدبرست و گر مقبل

هر رقم از جوهر تیغت گواه نصرتست هست مضمونش یکی صد خط اگر بر محضرست

دل که مملو از هوای دوست باشد چون حباب جلوه اش بالای دریای سپهر اخضرست

گنبد مضرس (دندانه دار) سفید رنگ و عمارت بقعه شاه ابوالقاسم از دور کاملاً جلوه‌گر است. در اطراف بقعه، قبرستان وسیعی است که در آن وجود سنگ قبرهای قدیمی، نشانگر تاریخ این بنا می‌باشد.

هیچ از تو فوت نیست، همه با تو حاضرست ای از درخت بخت شده شاد و منحنی