صیف

متوکل وصیف خادم را شیفته بود. روزی وی با جامه ای نیکو به نزد وی شد. متوکل را خوش آمد و فتح بن خاقان را گفت: آیا دوستش میداری ای فتح؟ گفت: از آن روی که تو او را دوست می داری، دوستش ندارم. بل از آن جهت که او ترا دوست می دارد.

گه بهار و صیف هم‌چون شهد و شیر گه سیاستگاه برف و زمهریر

ابن عباس گفت: رسول خدا در حجة الوداع آن گه که براه در بود، این آیت بوی فرو آمد: یَسْتَفْتُونَکَ قُلِ اللَّهُ یُفْتِیکُمْ فِی الْکَلالَةِ، و این آیت را ایت صیف نام کردند.

ببین در اینجا هم امتزاج خیر و شر است ز لطف قانون هم اختلاط صیف و شتاست

فغمهم آیته الجبار فی ظلل من الغمام بصوت کالقصیف علی

و نکرم ضیفنا و الکیس خال فان الصیف رب البیت فینا

سحابة صیف لیس یرجی دوامها.

راست گفتی و صیفتانندی روی داده سوی وصیفت خر