صولجان

تا که چوگان کرده ترکم طرهٔ طرار زلف قرص خورشیدش اسیر صولجان چون گو ببین

با هلالی صولجان دنبال ماه حال گویان می شدی تا حالگاه

سر خود نهاده آشفته براه زلفت آری چو بصولجان رسد گوی چگونه سر نریزد

فلک گوی سر میدان آنست که گویش در خم آن صولجانست

به کف گردید موجش صولجانها ز عالم برد بیرون گوی جان‌ها

ای ماه و خور هندوی تو جانها اسیر موی تو در صولجان دل گوی تو کی شوقت از سر برکند

فلک میدان سوار لامکان پوی مجره صولجان آسمان کوی

همه از یک درخت هست این چوب که گهی صولجان و گاهی گوست

بی‌من و مایی همی‌جویم به جان تا شوم من گوی آن خوش صولجان

آورند از یک گریبان سر برون بدر و هلال روز میدان چون نهد بر دوش زرین صولجان