صوفیگری

ابراهیم اردوبادی در میانهٔ عمر حدود ۱۰۴۰ قمری، ۱۶۳۰ میلادی به هندوستان رفت و به دربار شاه جهان راه یافت و عهده دار تربیت و تدریس فرزندان جعفرخان وزیر شاه جهان گردید. وی پس از چندی به مال و ثروت فراوان رسید اما پس از مدتی دل از تعلقات دنیایی برید و به صوفیگری روی آورد. اردوبادی به ایران بازگشت و در اصفهان مسکن گزید.

ذوق صوفیگری ار هست تو را باید از خویش نظر بست تو را

این نه صوفیگری و درویشیست نامسلمانی و کافر کیشیست

این نه صوفیگری و آزادیست بلکه کیدیگری و قوادیست

ای به صوفیگری آوازه بلند کرده زین شغل به آوازه پسند

خواهی که به صوفیگری از خود برهی باید که هوا و هوس از سر بنهی

دل نشده صاف ز نام آوری نام برآورده به صوفیگری

من ندانم چیست این صوفیگری کش سراسر حقه اس چون بنگری

در تصوف گر تو رنجی میبری من بسم پیر تو در صوفیگری

و این غلام الخلیل مردی مُرائی بود و دعوی پارسائی و صوفیگری کردی. خود را در پیش خلیفه و سلطانیان معروف گردانیده بود به مکر و شعبده و دین را به دنیا بفروخته چنان‌که اندر زمانهٔ ما بسیارند و مَساوی مشایخ و درویشان بر دست گرفته بود در پیش خلیفه. و مرادش آن بود تا مشایخ مهجور گردند و کس بدیشان تبرک نکند تا جاه وی بر جای بماند.

کن به صافی صفتان رهبریش متصف دار به صوفیگریش