صوب

بر هر که نمایی رخ در عرصه زند شه رخ بنمای رخ فرخ منصوبه ما بگشا

ز دست تو زایند فیض کرم چو از ابر بارنده صوب حیا

حل منصوبه خمارم کن سخن اینست از طویل و قصیر

یکی بر عشق خود گشته فسون سنج یکی انگیخته منصوبۀ گنج

نرد خوبی به تو می باخت مه از کم بازی تا چه منصوبه نمودی که زیادت بردی

عاشقان را در وفا منصوب می دانیم ما بی وفایی شیوه محبوب می دانیم ما

منصوبه گشای بیم و امید میراث ستان ماه و خورشید

گلیم اغتراب بر دوش نهادم و رخت مسافران در آغوش گرفتم و دل را بر شدائد سفر صبور کردم و رأی حرکت بصوب شهر نیشابور.

آمد صدای بانگ جنازه ز صوب شهر ما و تو را به خوان اجل آن صدا صلاست