صهیل

ابری است بی‌خلاف که در سیر و در صهیل خیزند برق و رعد ز گام و ز کام او

بدزدد بال و ناف و مشک و ناخن از صهیل او عقاب چرخ و گاو ارض و پیل مست و شیر نر

از آنکه آتش تیغ و صهیل مرکب تو دو چشم حاسد کور و دو گوش کر دارد

وال در دریا بنالد چون کشد اسب صهیل گوهر اندر کان بگرید چون کند کلکت صریر

دلارارای او را تهنیت آرای یک خواهش صهیل ارغن و ارغون فرار ادهم و اشقر

ای بلال خوش‌نوای خوش‌صهیل مئذنه بر رو بزن طبل رحیل

چشم چرخ از غبار او شده کور گوش دهر از صهیل او شده کر

ای تیر هنر صهیل و برجیس لقا شعری فش و فرقدفر و ناهید صفا

بر تو صهیل اسب بود چون صفیر مرغ وز بیم تو صفیر بر اعدا صهیل گشت

صدای طعنه بلند است گوش هوش بدار که صوت مور در این مرحله صهیلی کرد