صنع

زهی کارت از چرخ بالا گرفته حدیثت ز چین تا به صنعا گرفته

خدای با تو بدین صنع نیک احسان کرد به قول و فعل تو بگزار شکر احسان را

بدان خدای که در کارگاه صنعت کرد رخ سیاه مه از نور آفتاب سفید

مکان و زمان هر دو از بهر صنع است ازین نیست حدی زمین و زمان را

در صنع تو کامد از عدد بیش عاجز شده عقل علت اندیش

منفعل فطرتم‌ کو سر و برگ قبول خوش قلم صنع نیست‌ کاغذ نم در بغل

فعل او در دل نماید صنعت باد صبا تا درخت شادی اندر باغ دل بار آورد

چون باغ صد ره سوختم باز از بهار آموختم در هر دو حالت والهم در صنعت الله من

خط رخسار تو را گرچه ز بر باید خواند صنعت این است که بی زیر و زبر باید خواند

شاهد ما را نه هر چشمی چنان بیند که هست صنع را آیینه‌ای باید که بر وی زنگ نیست