صلایه

سنگ خارا، اگر نبود، نبود تیغ سای و صلایه و هاون

به آن صلایه اقبال هر سری نه سزاست مباد خاک درت صندل جبین کسی

گرز او مغفر چون سنگ صلایه شکند در سرش مغز، چوخایسک که خایه شکند

تهیهٔ‌کف افسوس‌کرده‌ام چه توان‌کرد به سرمه سایی عبرت جزاین صلایه ندارم

از پی چشمِ شکوفه دست‌های اختران بر صلایه‌یْ آسمان در توتیاسائی شدند

ازیرا گور باشد چون صلایه پی تحویل‌های امتحانی

از برگ چون صحیفه بنوشته شد زمین و زابر چون صلایه سیمین شد آسمان