صقع

ناگهان از صقع بالا بر نشیب پرتوی نور افکند با فر و زیب

الهی دلم بنگه مهر تست که اقلیم نور است و صقع ضیا

بود پیش از امتزاج آب و خاک نورشان از صقع اعلی تابناک

جانب اقلیم هستی ره سپر سوی آن صقع مقدسشان نظر

نطقت اذت لاحت لوامع مجده فلا بدان الدیک فی‌الصبح یصقع

نظام المعالی من خراسان سید عریف وفی صقع‌العراقین مصقع

فَإِذا ذَهَبَ الْخَوْفُ ای انکشف الحرب و امنوا، سَلَقُوکُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدادٍ جمع حدید، ای جادلوکم و خاطبوکم مخاطبة یرفعون بها اصواتهم فی طلب الغنیمة یقولون: اعطونا! اعطونا! الحاحا منهم، و فی الحدیث لیس منا من سلق ای صاح فی المصیبة، و تقول العرب: خطیب مسلاق و سلاق ای بلیغ مصقع، و قیل: سلقوکم ای یطعنون فیکم بالمعایب کذبا و زورا، من قول العرب: سلقت المرأة ای صخبت.

یا رسول الله برآور سر ز خاک نی فرود آ از فراز صقع پاک

المشترک وضعا و المفترق صقعا عنوان کتاب دیگری از یاقوت حموی است که معنای آن فرهنگ جاهایی با نام مشترک است. در این کتاب به بیش از هزار نام اشاره شده‌است که به بیش از چهارهزار محل جغرافیایی مربوطند. این کتاب به گفتهٔ خودِ نویسنده در مقدمهٔ کتاب، تلخیصی از معجم‌البلدان است که به‌منظور سهولت دسترسی خوانندگان آماده، و البته مطالبی نیز به آن افزوده شده‌است.

تن اگر چه زاده ی خاک و گل است جان او از صقع عزت نازل است

که ما با اینکه از صقع وجودیم حباب و موج این دریای جودیم