صقال

بهر آیینگیت صوفی شهر داده دل را صقالتی که مپرس

ایا سخای تو داده بمهر فضل فروغ ایا عطای تو داده بتیغ علم صقال

پر صقالت بود روی، از گشت چرخ گشت روی پر صقالت چون شکال

ماهیان در وی نمایان بی دریغ همچو جوهر از صقالت داده تیغ

من آینه دل را ز تو این جا صقالی می دهم من گوش خود را دفتر لطف کلامت می کنم

از اوگزیده منظرهٔ فرهی طراز وز او گرفته آینهٔ خسروی صقال

مردا منشین جز که به پهلوی رجال خوش باشد آینه به پهلوی صقال

ابن فضلان سیاح عرب به آلمیش عنوان «پادشاه صقالبه» داد.

حله‌های کلک تو از حله‌ها نیکوترست کز خرد دارد طراز و از ادب دارد صقال

از فروغ ضمیر روشن تو کسوت مه صقال میدارد

در مرکز مثلث بگرفت ربع مسکون فریاد اوج گردون از تیغ مه صقالش

که همین سخن دلالت بر این دارد که شاه صقالبه ابن فضلان را عرب می‌پنداشته‌است.