صفیری

داغ دل خوش، که صفیری به خراش جگرم دوش در حلقهٔ مرغان گرفتار زدند

پی مرغ وصل تو باشد صفیری چو شبهای هجران برآید نفیرم

من که از زاغ وزغن صائب خجالت می کشم بانواسنجان قدسی هم صفیری چون کنم

بس که گشتم ناتوان، هرگه صفیری می‌کشم از دل مجروح، پنداری که تیری می‌کشم

شه صفیری زد بتندی بر پرستاران و گفت دزد غیبی آمده است اینجا ندانم از کجا

چو شنید مرغ جانم ز نوای نی صفیری ز دیار تن زمانی به جوار آشیان شد

ما بستهٔ دامیم پی رشک، صفیری از ما برسان حلقهٔ مرغان حرم را

حزین از ناله عاشق تسلی می شود عاشق اسیران را صفیری می زنم، از شاخسار دل

ناگهان آمد صفیری ز آشیان سدره‌اش گرد بال افشاند و مرغ سدره شد زین خاکدان

دل شور برآورد ز آسوده مزاجان زاشفته صفیری که در آن زلف دوتا زد