صفع

بس کسان صفعش زدند اندر مزاح بس کسان گفتند ای صاحب‌فلاح

این روا باشد که خر خرسی قلاش صوفیان را صفع اندازد بلاش

وین مراعاتش یکی صفع دگر وین ز صفع آشکارا سخت‌تر

خود همان بندگی کند دفعش راند از پیش تو بصد صفعش

بر قفای صوفی حمزه‌پرست راست می‌کرد از برای صفع دست

صفع شاهان خور مخور شهد خسان تا کسی گردی ز اقبال کسان

قفا همی‌خور و اندرمکش کلا گردن چنان گلو که تو داری سزای صفع و قفاست

صد هزاران صفع را ارزانیم گر زبون صفعها گردانیم

ای هوا را طب خود پنداشته بر ضعیفان صفع را بگماشته