صفاهان

همچون درخت طوبی از اعتدال موسم در چار فصل باشد صاحب ثمر صفاهان

در غریبی می توان گل چید از افکار من در صفاهان بو ندارم سیب اصفاهانیم

در صفاهان ز فرط رنج و ملال همه از یاد من برفت امسال

چند بی سرمه مشکین سوادت باشم؟ می پرد چشم من ای خاک صفاهان مددی

زند گرد راهت سیلی بروی کحلی اصفاهان به پابوس تو می آیند از هر سو تماشایی

غالب شیعه دوازده امامی بود و مثل اکثر شاعران هندی یا مهاجر به هند، مانند عرفی، صائب، کلیم و… شیفته نجف اشرف بود. وی در شعری می‌گوید: «در نجف مردن خوش است و در صفاهان زیستن»

بس که بارید از هوا باران سر بسر نم کشید اصفاهان

خدا یگانا، از راه لطف عام، ایزد؛ سه چار مزرعه‌ام در قم و صفاهان داد

در صفاهان شدم به خانهٔ صدر شیخ عبدالحسین عالی قدر

حکمت این بود درین سیر و سفر صائب را که به جان تشنه دیدار صفاهان گردد

مدت سی سال هست کز سر اخلاص زنده چنین داشتم وفای صفاهان