صریر

حدیث خلق خوشت چون رقم کند «ترکی» صریر خامه اش آوازه تار را ماند

چو وزد نسیم کویش که رود پی مسیحا؟ چو رسد صریر پایش که زند دم از اغانی؟

کرمت میت را چون دم صور زنده گرداند کلکت بصریر

ز آشوب صریرش دل کونین برآشفت نای قلم نغمه گشا تنگ بگیرم

نگار نامهٔ او کارساز محتاج است صریر خامهٔ او دستگیر مسکین است

صریر خامه ام در طاق هفتم آسمان یابی صفیر ناله ام را گوشوار عرشیان بینی

گر رای صائب تو علاج جهان کند بیمار خامه هم نکند نالۀ صریر

صریر کلک او در نشر اموات مگر انبازه یی با صور دارد

صریر نیش ناسخ رود بود روان پرور لحن داوود بود

گل از شاخ اورنگی آرد به زیر ز کیخسروی نغمه سازد صریر