صره

از شام ذات جحفه و از بصره ذات عرق باتیغ و باکفن شده این جا که ربنا

تا شوی ایمن ز صرصرهای آن هم ز فوج زاغ و از غوغای آن

جان یافته مختلف صورها خوش داشته سمع‌ها بصرها

علم برکشید و بنه برنهاد زبصره سوی کوفه یکران براند

ببغدادت اگر تسلیم بودی ببصره کی بجانت بیم بودی

بی تماشای جمالت روضه را هامون کنم حور عین را از درون قصرها بیرون کنم

علم برگشاد و بنه بر نشاند زبصره سوی کوفه لشگر براند

چو پویان باد صد اسب و چو گردون تاز صد بختی چوگان بس صرهٔ‌ سیم و چنان چون که دو صد استر

به نور باصره غره مشو که مرد صفا به روشنایی دل ره به عالم ان برد

قصرهاتان هست یکسر قیصری خانه هاتان کسروی نه حیدری