صراحی

چون صراحی به هوای لب میگون بتان میزنم نهتهه در مجلس و خون می بارم

گرچه می گردد صراحی دم به دم بر جان من چون قدح خونم خورد آن لعل من در خنده‌ام

چو خون صراحی برآمد به جوش برآورد مرغ صراحی خروش

افروخت از تبسم مینا ایاغ ما تر شد ز خنده های صراحی دماغ ما

خرم دل آن کس که میسر شود او را یاری و صراحی شراب و لب کشتی

چو ساغرم لب خندان مبین که همچو صراحی مدام گریه خونین گره بود به گلویم

چون صراحی همه مقبول مغان می گردد سجده ای چند که در پای خم باده کنی

ز می آموده اندر آستان هر شب صراحیش به بنج آلوده اندر آستین هردم معاجینش

وعده اش با دیگران، وز انتظار او مرا خشک شد همچون صراحی، گردن افراخته

اگر عکس تو افتد ای صنم در پرده مستان را صراحی لعبت چینی نماید می‌پرستان را