صدپا

هزارپایان (صدپایان، هزارپایان و وابستگان)

جز دلق دو صدپاره من پاره کجا گیرم باقی قماشت کو ای دلق کشان من

رحم کن بر دل صدپاره، مشو هم نمکش که بود شور قیامت نمک خوان وجود

ریزه سیماب را ماند دل صدپاره‌ام در نثار خنجرت هر پاره را جان دگر

خون دل صدپاره حزین ، از نفست ریخت غم زخمهٔ کاری به رگ تار شکسته

وعده کردم تا فدا سازم براهت از وفا سر در زمین کربلا گردد مرا صدپاره پیکر

پوشیده قباهای صفت‌های مقدس وز دلق دو صدپاره آدم شده عاری

آردش آن رقعه که صدپاره باد نامه عصیان و قیامت به یاد

دل رنجور به طنبور نوایی دارد دل صدپاره خود را به نوایش دادیم

عمرها جان کنده‌ام، تا این دل صدپاره را برده بر فتراک او چون صید بسمل بسته‌ام

شاه و گدا یکسان بود بر درگه سلطان عشق صدپایه از طاق فلک بالاترست ایوان عشق