صدمت

کمان‌آسا شد این قد چو تیرم ز بس کز صدمت دهرم رسد کوب

هنگام کین چو نیزه برافرازد از کتف مریخ را خطر بود از صدمت سنان

هر کس که یافت صدمت سحر بیان من چون سامریش ناله بجز لامساس نیست

نی نی ، که از جفای فلک خاطرم برفت خاطر چگونه ماند با صدمت جفا ؟

بتاز صدمت ایام در شکست مباش بلند قدری اندر مضیق پست مباش

صدمت شوق در سرای فراق نکشد بار انتظار براق

که سخای تو و تلکم خصم صدمت شیر و کید روباهست

امیرا مردم این بوم بی مغزند و بی معنی مزن با خشمشان صدمت مکن با تیغشان انهی

به نفخ صور که گردون کند ز صدمت او سپید مهرۀ خورشید را سیاه شعار

ازان سخن بعلم توان گفت یا بعرفان؟ علم مشترک است و عرفان مستدرک، همه راحتها و خوشیها و لطفها و ولایتها ولذتها در طلب‌اند، در راه که وجود فرا دید آید هیچ نشان نتوان داند، دران صدمتی بود کی کشتی بشکست.