صدع

از بخار خون دل سودا بمغز ما رساند بوی سرسام صداع و صدع مالخولیا

آن که عظمت سخن بداند که سخن خدای تعالی است و قدیم است و صفت وی است قایم به ذات وی و آنچه بر زبان می رود حروف است و همچنان که آتش به زبان گفتن آسان است و هر کسی طاقت آن دارد، اما طاقت نفس آتش ندارد، همچنین حقیقت معانی این حروف اگر آشکارا شود، هفت آسمان و هفت زمین طاقت تجلی آن ندارد و از این بود که حق تعالی گفت، « لو انزلنا هذا القران جبل لرایته خاشعا متصدعا من خشیه الله ».

ز خمار سر گرانم، قدحی بیار ساقی که از آن مصدعی را به ازین دوا نباشد

لابهة الملک المعظم فوقها تکاد الرواسی دونها تتصدع

زچندین قطره باران یکی گوهر شود صائب زصدعاقل یکی شایسته دیوانگی باشد

کم می شوم مصدع اوقات کز پدر پندی شنیده ام که شنیده است از نیا

تیزی که مردگان همه از بیم درریند گر نفخ صورصدعت خود را چنان کند

لبش آن لطیف موضع که نه بوسه راست موقع برخش عرق مصدع به تنش سمن مزاحم

که لو انزلنا کتابا للجبل لانصدع ثم انقطع ثم ارتحل