صدائی

مغنّی ساز کن صوت و صدائی لَیُجلُوا مِن صَد اَقلبی الظَّلامی

زار نالیدم صدائی برنخاست هم نفس فرزند آدم را کجاست

قابل تیر وی ای دل چونه‌ای کاش ز دور چاشنی گیر صدائی ز کمانش باشی

از لب بسوی کوه وز که باز سوی لب خواهید روان شد که همه رجع صدائید

گر این فصل بر کوه خوانی همانا که جز بارک الله صدائی نیابی

بگوش آید اگر در ره صدائی بود رو بر قفا کردن خطائی

صدائی شنیدندی از کوه سخت بر انسان که بودی نمودار بخت

چو آن آب در دیگ آمد به جوش صدائی از آن دیگم آمد به گوش

چو از پا درآمد صدائی شنید بدان سان بلرزید بر خود چو بید

رسد از حق تو را هر دم ندائی بگوش جان بهر صورت صدائی