صحب

بی‌ وصل تو دل در برم آرام نگیرد بی‌ صحبت تو کار من اندام نگیرد

خواجو نکشد میل دلت سوی صنوبر گر دست دهد صحبت آن سرو روانت

آن غم دیگر که ما را همدم است جان ما از صحبت او بی غم است

نشین به صحبت پیران و تازه رو بر خیز که آفتاب ز بزم فلک جوان برخاست

پاک یزدان فطرت پاکش ز پاکی آفرید تا تمام عمر میل صحبت پاکان کند

از جا نبرد صحبت اهل هوس مرا آتش نیم که تیز کند خار و خس مرا

می‌کند دل آرزوی صحبت فیّاض، از آن کز دم او پی به اعجاز مسیحا برده است

افلاطون دربارهٔ این اصل به گونه‌ای صحبت می‌کند که گویی این اصل، اصلی بدیهی، قطعی و مطلق است. وی می‌گوید: «لازم است هر چیزی که رخ می‌دهد به واسطه علتی رخ دهد، زیرا چگونه می‌تواند بدون آن رخ بدهد؟» یا مثلاً ارسطو دربارهٔ این اصل می‌نویسد: «ما فکر می‌کنیم هر چیزی را زمانی به‌طور کامل می‌فهمیم که علتی را که آن چیز به موجب‌اش وجود دارد بشناسیم؛ یعنی بدانیم که این علت آن چیز است و هرگز هم نمی‌توانسته طور دیگری باشد.»