صبحی

نه خوشتر زان صبوحی دیده دیده نه صبحی زان مبارک‌تر دمیده

آنقدر فرصت‌کمین قطع الفتها نه‌ایم عمر صبحیم از نفس تیغ دو دم داریم ما

ای گردش افلاک به صبحی نرسیدی گویا شب مایی که سحر بر تو حرام است

دکتر احمد محمود صبحی (۱۹۲۸ م - ۲۰۰۴ م) متفکر و استاد فلسفه اسلامی دانشگاه‌های مصر و جهان عرب، او یکی از شاگردان علی سامی النشار بود. تخصص او در شناخت شیعه دوازده امامی بود و کتاب مهم او «نظریه امامت در شیعه اثنی عشری از بعد فلسفی» است.

تبسم‌که در این باغ بی‌نقابی‌کرد که رنگ صبحی اگرگرد می‌کند شکری‌ست

این شام تیره را چه شبی بودکز قفا صبحی دمید از دل کافر سیه ترم

پدر کینو حرفه خود در پیمریا آلتا را در صبح ۱۴ مارس ۱۶۸۷، ۲۴ سال و یک روز قبل از مرگش در ۱۵ مارس ۱۷۱۱، آغاز کرد. حرفه وی از همان صبحی آغاز گردید که او کوکورپ را ترک کرد، شهرکی که زمانی «لبه مسیحیت» پنداشته می‌شد.

بیدل از آیینهٔ زنگار فرسودم مپرس داشتم صبحی که شد غارت نصیب شام‌ها

خال و خط شامی، بناگوش اصبحی، قامت سنان در جفا زلف حسین از شمر ذی الجوشن گذشت

پرتو نور چراغ دل به صبحی می کشد شمع اگر خضر است تا هنگام مردن روشن است

همه ایام داعی از عنا شب های یلدا شد به از مدح تو صبحی نیس این شبهای یلدا را

احمد محمود صبحی در سال ۱۳۸۳ در سن ۷۶ سالگی دار فانی را وداع گفت و میراث علمی بزرگی از خود بر جای گذاشت. مراسم یادبودی برای وی در بهمن ماه ۱۳۸۴ به دبیری دکتر عاطف عراقی، رئیس کمیته فلسفه شورای عالی فرهنگ و گزارشگر کمیته، استاد محمود امین العالم برگزار شد. شاگرد وی، دکتر صفاء عبدالسلام علی جعفر، رئیس سابق گروه فلسفه دانشگاه اسکندریه، کتابی حاوی زندگی‌نامه وی در قلم خود و مجموعه ای از تحقیقات و مقالات مربوط به مهم‌ترین آثار وی را در حجم عظیمی منتشر کرد.

از همان صبحی که گفتی اینجا تو راببینم اینجا ایستاده‌ام.

خوشا شیراز (دو تیتراژ)، دعوت، درخت دوستی، صبحی دیگر، برنامهٔ با صبح (گل صبح)، مسابقهٔ نسیم سبز (مستانه)، یک سبد سلامتی، نشانی، سیمای راهبران

صبحی عرق بهارگذشتی درین چمن هرجاگلی دمید فرو برد سر در آب