صبح دوم

صدق آر فرا پیش که نوری ندهد چون صبح دوم دلی که صادق نبود

صبح دوم گرفت جهان گو چرا گرفت؟ اندر هوای شاه نزَد جز به صدق دم

هر وعده کآفتاب زمین و زمان دهد بی هیچ شک چو صبح دوم صادق اوفتد

چرا چو نجم سحر نادمیده‌کرد غروب چرا چو صبح دوم نارسیده ‌کرد سفر

چون مهر به یک دم همه آفاق بگیری چون صبح دوم گر بکشی تیغ دو دم را

شه به ته چتر سیه می چمید اول شب صبح دوم می‌دمید

دریغا که خورشید روز جوانی چو صبح دوم بود کم زندگانی

تا در ایّام نگردد نفس باد گره تا در آفاق دم از صدق زند صبح دوم

از پردهٔ صبح دوم خورشید تابان می‌رسد یا در بر صاحبدلان آن راحت جان می‌رسد

صبح دوم از پرتو انفاس شناسی نازد دم جان بخش مسیحای دو دم را