صایح

این نصایح را تو هم گر قدر بشناسی صغیر زیب گوش جان بسان لؤلؤ لالا کنی

آن یکی پند و نصایح آن یکی عشق و مدیح آن یکی زهد و شریعت آن یکی صوفی‌گری

بر نصایح تو پند نامه لقمان بود چه پیش نبی لوح ابجد و هوز

همه فعلت نصایح حزقیل همه قولت مواعظ لقمان

مؤید الدین ابو طالب محمد بن احمد العلقمی (۵۹۳هـ- ۶۵۶ هـ/ ۱۱۹۷–۱۲۵۸ م) معروف به «مؤید الدین بن العلقمی» عالم و وزیر شیعه المستعصم بالله تا پایان دوران خلافت عباسی و سقوط بغداد ۱۲۵۸ توسط مغولان بود. هلاکو پس از تصرف بغداد، العلقمی شیعه و ایرانی را با سمت وزارت، حاکم بغداد کرد. در مورد او روایات متناقض وجود دارد. بسیاری از مورخین عرب مثل ابن کثیر و ابن تغری می‌گویند این وزیر شیعه مذهب با هلاکو خان برای سقوط خلیفه سنی مذهب همکاری کرد برای همین هم پس از سقوط خلافت عباسی به حکومت بغداد منصوب شد. برخی مانند رشید الدین همدانی می‌گویند خلیفه به نصایح او گوش نکرد و برای همین سرنگون شد.

دیگر در این باب گفته‌اند من هم میگویم، اگر تو ترک عادت جبلى کنى و مکر و حیله نکنى و گوش هوس بسوى من کنى، البته از من بشنوى و بر لوح جان و خاطر جاى داده و ثبت کنى، و اگر بطریق اول که آن همه نصایح گفته شد و بر تو اثر نکرد، حال هم چنین خواهد شد.

این نصایح چون به گوشش باد بود از کجا بئس المصیرش یاد بود

یا فنون نصایح است و حکم منبعث از شعور و دانایی

رحمت حق باد بر روح آن کسی کاین نصایح را بخواند او بسی

فانی لاابالی بالنصایح ولا بعد المشیب اطیع نصحا

اگر ایدیپوس به نصایح «تیرز یاس» گوش می‌داد، نه تراژدی اتفاق می‌افتاد و نه درام قابل ادامه بود. ایدیپ به معبد آپولون معتقداست و در نمایشنامه دو بار خواهان‌مشورت و راهنمایی این معبد می‌شود. حتی «لوکاستی» هم هرگز آپولون را زیر سؤال‌نمی‌برد و فقط سعی می‌کند که باور کند که‌پیشگو است که می‌تواند اشتباه کند.

مجنون به پدر درین نصایح گفت ای به زبان مهر ناصح