صاحب خبر

چه نود سال که خود جان و دلش را گه صور چشمش از روی قضا باشد صاحب خبرش

من بودم و او و صفت حال من و او صاحب خبران صبح‌دم و باد صبا بود

ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

ز کثرت درگذر وحدت نظر کن نظر اینجا سوی صاحب خبر کن

شاه با صاحب خبر گفت آن زمان کان جوان عاشق آید در میان

نه به هنگام کودکی پدرش برد نزدیک صاحب خبرش

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

از پی صاحب خبران است کار بیخبران را چه غم از روزگار

پیر شرابخانه از باده ی مغانه تا بیخبر نگردد صاحب خبر نباشد

چنین گفت طنبور صاحب خبر که بر پرده داری مشو پرده در